© Go Play

Op 15 april spitste de Vlaamse Ouderenraad de oren en gaven we onze ogen de kost. Want de eerste aflevering van het nieuwe TV-programma ‘Bompa Bockie’ was te zien op Play 4. Hoe worden de bewoners afgespiegeld? Is de humor aanvaardbaar? Krijg je een correcte inkijk in het woonzorgcentrum? Ook onze volgers lieten via Facebook weten wat zij vonden van het programma. Lees hier onze review.  

Bompa Bockie? 

TV-figuur Bockie De Repper, het alias van Jonas Van Boxstael, vraagt zich af hoe het is om ouder te worden. Een maand lang woonde hij in een woonzorgcentrum. Bockie leefde er mee op het ritme van de bewoners en daar werd een TV-reeks van gemaakt.  

Verkleedpartijtje? 

De aflevering start met Bockie in de make-up, waar een poging gedaan wordt om enkele rimpels te tonen en grijze haren te creëren. Een shot later zien we Bockie met een geruit hemd, een broek van velours en een wandelstok. Dit verkleedpartijtje had voor ons niet gehoeven. Ook zonder deze stigmatisering was de inleving geslaagd. We starten onze TV-avond dus met een beetje argwaan.  

Rusthuis nog steeds ‘bon ton’ volgens de programmamakers 

Wat meteen opvalt wanneer Bockie aankomt bij het woonzorgcentrum - in de reeks wordt helaas het woord ‘rusthuis’ gebruikt- is de groene omgeving waarin het gelegen is. Bockie zegt op een bepaald moment ook dat hij verwachtte in een cleane ziekenhuissfeer terecht te komen, en hij benoemt dat hij z’n beeld meteen moet bijstellen. Want dat het woonzorgcentrum aanvoelt als een “huis-huis”.  

Het ritme van de bewoners 

Dat Bockie dertig dagen meeleeft op het ritme van de bewoners, wordt meteen duidelijk wanneer hij de eerste contacten legt met hen. Het zijn zij die aangeven dat er tijdens het eten niet te veel gebabbeld wordt, dat hij niet te snel moet wandelen en dat er af en toe gerust moet worden. Bockie wordt op de vingers getikt. De toon is gezet.  

Maar ouderen worden in deze reeks niet weggezet als passief. Bijvoorbeeld tijdens de voorbereiding van de housewarming, die Bockie in deze eerste aflevering organiseert. Louis en zijn vrouw nemen hem mee naar de winkel. Louis rijdt als negentiger vlot met de wagen en bepaalt welke hapjes Bockie best koopt. Zo’n housewarming maakten de bewoners trouwens nog niet eerder mee in het woonzorgcentrum, maar de sfeer wordt zichtbaar gesmaakt. Het lijkt een goeie manier om het ijs te breken.  

“Ik ben zo blij met deze positieve beeldvorming! De slimme schaker die nagels met koppen sloeg en de 90’er die nog met de auto reed, zijn maar enkele voorbeelden.” - E.R. 

Mix van grappige momenten en diepe gesprekken 

We moeten doorheen de aflevering meer en meer vaststellen dat de makers erin slagen om de bewoners die in beeld komen, de lead te geven. Hun verhalen worden gehoord. Er wordt tijd genomen om in te zoomen op ieders eigenheid. Het is niet Bockie die met de grote waarheden pronkt, maar hij stelt zich oprecht open voor de bewoners en luistert naar hen. Dat zorgt voor mooie en grappige momenten, maar ook voor inzichten die de bewoners meegeven en voor moeilijke gesprekken.  

“Het zet een grote groep ouderen op een eerlijke en respectvolle manier eens in de schijnwerpers maar toch heel confronterend.” - M.D. 

Dat laatste merken we vooral in de meer diepgaande babbels die Bockie heeft met Roger Lybaert, die zich in de media al vaker heeft laten horen over de ouderenzorg. Hij woonde - voor zijn overlijden - in het woonzorgcentrum waar Bockie verblijft. Onderwerpen zoals eenzaamheid en de dood van een partner worden niet geschuwd. En dat tijdens een potje schaken, waarbij Roger Bockie vlotjes aftroeft.  

Verantwoordelijkheid van onze maatschappij 

Ook geeft Roger aan dat hij niet vaak deelneemt aan activiteiten in het woonzorgcentrum, omdat het volgens hem vaak gaat over “kinderachtige spellekes”. Hij spendeert daardoor veel tijd op zijn kamer, wat de eenzaamheidsgevoelens naar eigen zeggen in de hand werkt. En hij benoemt de verantwoordelijkheid die onze maatschappij draagt door de manier waarop ze met ouderen omgaat.  

We merken dat niet enkel Bockie veel heeft aan de gesprekken met Roger, maar dat ook Roger zichtbaar deugd heeft van de momenten met Bockie.  

Onze conclusie?  

Het is fijn dat de programmamakers kiezen voor een mix tussen gezellige momenten en diepe gesprekken. Tussen activiteiten en de rustige momenten. Tussen confronterende uitspraken en schoonheid. Tussen de structuur die het huis biedt, en de eigenheid die bewoners hebben. Tussen vriendschap opbouwen en afscheid nemen.  

Bockie De Repper is bovendien een TV-figuur dat erin slaagt om niet als een wervelwind het huis over te nemen, maar op een zeer respectvolle manier vooral een vragende houding aanneemt. Door al die elementen samen te voegen, krijgen we op een eerlijke en correcte manier een inkijk in het leven in een woonzorgcentrum.  

Ook het feit dat de diversiteit onder de bewoners duidelijk naar voren komt, ontkracht een idee dat onze maatschappij nog al te vaak heeft: namelijk dat ouderen één groep vormen. Maar we krijgen te zien dat iedereen anders is. En dat dat normaal is. Ook op hogere leeftijd.  

We zijn aangenaam verrast en zijn blij dat de makers niet lacherig of ongenuanceerd het leven en wonen in een woonzorgcentrum in beeld brengen. De reeks smaakt naar meer.